O mestre Antonio sempre di que é importante
coñecer de onde é un/unha para poder volver cando se queira, e iso foi o que
fixemos o pasado xoves nun roteiro pola parte alta da parroquia de Sarandón até
chegar a Cimadevila e ao Bosque Encantado.
Antes de saír aprendemos aspectos que nos poden
axudar a orientarnos no caso de que nos perdamos como a saída e a posta do sol
de leste a oeste, a localización do musgo cara o norte..., equipámonos cuns
chalecos reflectantes moi chulos para ser ben vist@s polos vehículos que nos
puideramos atopar, cargamos as mochilas con auga e algo para tomar na parva e
collemos as gorras, pois ía facer moito calor.
Polo camiño aprendemos moitas curiosidades da
natureza coma que os pampillos son unhas plantas de flores amarelas que medran
moito nas fincas descoidadas, que a flor do castiñeiro chámase candea e é
fosforescente, a diferenciar o codeso da xesta (máis longa e dura), as piñas e
os piñóns dos pinos mansos fronte ao bravos, os bosques cultivados onde as
árbores están ordenadas en ringleiras fronte aos salvaxes; a clasificar as
flores en umbrella ou en racimo en función da súa forma de medrar... Xogamos
cos estalotes, Andrea e Nico colleron menta por se algún compañeiro/a tiña a
mala sorte de ortigarse, e observamos como a Serra de Penas Pardas protexe a
Sarandón dos ventos do norte.
Pasamos pola Fonte Fría que da de beber ao río
Ulla e calculamos os anos que pasaron dende que se construíu até que se fixo o
lavadoiro que está ao seu carón.
Visitamos as casas de xente moi importante da
aldea coma a de Rita, onde vive Natalia Barreiro Piñeiro, unha antiga alumna da
escola que está a traballar nun centro de investigación elaborando unha vacina
galega contra o covid que xa se está testando en Alemaña; a de Fortunato, o avó
de Gabriel, que é o que máis sabe do arredor sobre as viñas, ou a casa dos avós
de Clara, onde Senén e Carmiña nos amosaron todo un museo de apeiros de
labranza e doutras curiosidade que tiñan no alpendre: xugo, arado, pesas, un
molido (para levar a cesta na cabeza), atadores para atar os monllos de trigo,
unha bota das de beber,..., e incluso un caínzo onde vivían as galiñas chocas
feito polo bisavó de Xoel e Xiomara. Tamén puidemos saudar a Luís, bisavó de
Enzo e Luca, vimos dende lonxe a casa de Andrea e a cuadra da súa egua Triana e
entramos na de Lupe a ver a Regidora, o seu poldro Braco e as rulas.
No Bosque Encantado camiñamos con coidado sobre un
chan brando coma un colchón na busca da cova do Dragón Colorado, atopamos unha
cabana feita pol@s nen@s meses atrás que resistiu fronte as inclemencias do
tempo, perseguimos ao Rukutrú e, cando xa pensabamos que o tiñamos atrapado,
descubrimos que era Antonio agochado entre os fentos. A este paxaro trouleiro
non conseguimos velo, pero si atopamos un agasallo que deixou para nós entre a
maleza que saboreamos durante a parva. Na súa busca, tamén descubrimos algunhas
tobeiras e un cranio dun animal pequeno. Pertencería a un coello? A unha marta?
A un roedor? A un animal carnívoro? Como sería a súa vida? Comeríao o Dragón
Colorado? Cantas preguntas sen resposta e que ganas de investigar para sabelas
todas.
Despois de tomar a parva e de descansar un
pouquiño para coller alento xogamos ao pi. Xa aprenderamos este xogo no patio
da escola na clase de educación física, pero aquí foi moito máis divertido
aproveitando a espesura do bosque para agocharnos tras as árbores e a
vexetación. Iso si, tivemos que ter moito coidado ao correr para non tropezar
cos fentos, paus ou raíces. Chamounos a atención que no chan había moitos
restos da cortiza dos eucaliptos e aprendemos que se trata dunha árbore pirófita
porque a súa “pel” é tan lixeira que voa co aire e propaga moi ben o lume.
Foi unha mañá incrible, cinco horas de actividade
intensa onde ademais de desfrutar ao aire libre aprendemos un milleiro de
cousas sobre a natureza e a nosa parroquia e todo iso reflectiuse no sorriso
das nosas caras durante o camiño de volta á escola. Agardamos non tardar moito
en volver repetir unha experiencia coma esta, pois seguro que quedan moitos
segredos ocultos por descubrir en Sarandón e cun guía de luxo coma o que
levamos non se nos poderán resistir. Non si Antonio?
No hay comentarios:
Publicar un comentario