Este era un abrocho de margarita ben pechadiño.
Ábrete! berráballe o vento frío. Ábrete xa! rosmáballe a xeada. Pero el non facía caso de ninguén.
Unha mañá unha raioliña de sol agarimouno e díxolle docemente: Ábrete margaritiña exoga con nós.
A margarita foise abrindo a modo e víu que o mundo era fermoso. As abellas pousaban e 
facíanlle cóxegas. As bolboretas chamábanlle amiga. Oía aos nenos e nenas comentar: - Que linda flor, non a pisedes. Era feliz.
facíanlle cóxegas. As bolboretas chamábanlle amiga. Oía aos nenos e nenas comentar: - Que linda flor, non a pisedes. Era feliz.Ao solpor un abellón avisouna: -Coidado co frío da noite, pode darche tos.
Entón foise pechando, pechando, e soñando esperou a volta do sol.
No hay comentarios:
Publicar un comentario